In 1973 sloeg het noodlot toe, traditiegetrouw vanuit het Midden-Oosten: de oliecrisis creëerde “grenzen aan de groei”. De tijd van sociale voordelen en verworven rechten was voorbij. De liberalen die, zonder de geringste visie op de toekomst, in de gouden jaren ’60 massaal goedkope werkkrachten uit Noord-Afrika hadden binnengehaald, werden afgelost door de socialisten die er nieuw kiesvee in zagen, nu de beloftecarrousel voor de inheemse arbeider danig stokte…
“Shaming individuals or government into improvement”….dat is de essentie van satire. In tegenstelling tot wat velen denken hoeft satire helemaal niet grappig te zijn. De meeste satire is grappig, maar het moet dus niet. Satire mag zeer zwart zijn, bikkelhard, onaangenaam…maar het heeft wel altijd een doel….namelijk een situatie aanklagen ter verbetering…
Anuna was tussen 12 en 23 maart 2018 in…New York, op de 62ste vergadering van de Commissie van de Status van de Vrouw, in de gebouwen van de United Nations. Deze trip mag niet meegerekend worden tot haar ecologische voetafdruk zeggen experts (Anuna’s moeder en de VRT) omdat het om een ‘werkgerelateerd’ bezoek ging. Zoiets kan je als gewone mens toch niet verzinnen?
Er zijn nog van die zekerheden in de wereld. De Sint komt op 6 december, op 1 januari hebben we hoofdpijn en drinken we water en als het verkiezingen zijn verliezen de socialisten. En verder wordt – ergens in februari – het wielerseizoen op gang geschoten. Niet dat er in de winter niet gefietst wordt, dan doen ze aan “veldrijden”.
De meeste mensen zijn ervan overtuigd dat moordenaars, verkrachters, terroristen en Ketnetwrappers de grootste mispeuken van onze samenleving zijn. Dat is ongetwijfeld juist, samen met de weermannen. Op de voet worden ze dan gevolgd door het gebroed dat – wanneer het daarnet vermelde zootje opgepakt wordt voor hun daden – de kost verdient met hun wandaden, de ‘strafpleiters’.
